Uitdelen van voedselpakketten

Uitdelen van voedselpakketten

13 mei 2011

Vandaag zouden we dan onze eerste goede daad verrichten door 10 voedselpakketten uit te gaan delen aan de meest arme families en voor zover ik begreep zou dit gefilmd worden. En inderdaad, het duurde even maar dan krijg je er wel de burgemeester bij, inclusief een stuk of 5 man (waarvan ik er eentje eerst als zwerver had aangezien) met camcorders en een microfoon (verslaggevers).

Dus met 3 wagens vol met 10 teilen eten, 2e hands kleren om ook uit te delen (niet van mij) en wel 12 man gingen we op bezoek bij de armste families. De sociaal werkers van de worker kids die ook mee waren moesten de weg wijzen, maar ik verdacht ze ervan dat ze een GPS ergens in hun blouse hadden verstopt, want ik zou niet weten hoe je tussen al die zandwegen en bouwvallen een gezin kan terugvinden .

Maar goed, de eerste familie waarover ik gisteren schreef, werd dus een teil met eten aangeboden met een praatje van de burgemeester erbij waaruit bleek dat hij precies waar de donaties hiervoor vandaan kwamen. Het vrouwtje werd geinterviewed en iedereen mocht binnen kijken en overal volgden de camera's .

Zo hebben we enkele uren lang voedselpakketten uitgedeeld aan meestal vrouwtjes met soms wel 8 kinderen. Ik moest het dan samen met de burgemeester overhandigen, al ging het soms wat klunzig door die camera's en zoveel mensen op een kluitje en probeerde ik zelf tussendoor ook nog wat foto's maken. Heb heel wat krotten van binnen gezien en soms was het zo krap dat we die teil amper naar binnen kregen en hier en daar moest een baby huilen door al die commotie.

Het leuke was dat ook de burgemeester die mensen heel hartelijk begroette met een ‘hug' en ook de kinderen een knuffel gaf (hoe smerig ze ook waren). Ik ben daar inmiddels ook aangewend dus ik deed vrolijk mee. Alleen de allerviesten gaf ik alleen een hand. Maar een klef handje is ook niet alles. Inmiddels ben ik heel goed in het ‘in de lucht-kussen' maar die avond heb ik extra goed m'n gezicht gewassen (en handen zowieso vaker op een dag). Ik moet zeggen, het was een hele belevenis maar ik vroeg me of in hoeverre die mensen niet overrompeld waren om met toeters en bellen voedselpakketten te ontvangen. Maar ze waren er heel blij mee en ik geloof dat ze ze zich daar niet zo heel druk om maakten. Aan het praatte de burgemeester nog een tijd in de camera's terwijl wij rond de auto's hingen bij te komen.

Daarna heb ik kus nr 2, 3 en 4 van hem ontvangen & nog een paar flinke ‘hugs' . Ik was een beetje geplet daarna want hij is niet mager, maar ik mag niet klagen..

Het was al laat in de middag en ik was verder vrij voor vandaag en heb heerlijk in m'n eentje door de stad en over allerlei markten gelopen en heb, wegens een dreigend tekort, een suikerspin-roze onderbroek en een een paar zwarte herensokken gekocht (samen 1,30 euro). Herensokken inderdaad ,want anders zou ik ook met suikerspinrozesokken moeten lopen en dat gaat me net iets te ver. Op de overdekte markt was het weer heerlijk niet-Nederlands: Lappen vlees van wel zeer duidelijke origine, zoals hele kippen, halve koeien- en geitenkoppen met ogen er in, varkenspoten, gedroogde kikkers, opengesneden en geprepareerde ratten en kooien vol konijnen en schattige cavia's. Allemaal om op te eten...

Ik heb me bij deze voorgenomen geen cavia te eten.

Ha.. en het is vrijdag, dus na lang zoeken een vrij gezellig italiaans tentje gevonden en daar eindelijk kunnen bijkomen met een welverdiende fles BIER!

Het weekend is begonnen!

Het leven in huis

Inmiddels ben ik al aardig gewend aan de kou en de bergen afwas en overvolle open vuilnisbak in de keuken zijn nu ook verdwenen. Waarschijnlijk was dat een overblijfsel van de 8 vrijwilligers die net vertrokken waren toen ik daar aankwam. Vandaar ook 6 pakken halfopen drinkyoghurt en restanten eten overal. Maar sommige dingen zou ik toch wat hygienischer doen (afdekken van eten, roomboterkuip afwassen voordat er een nieuw stuk boter in komt). Maar bacterien vinden het hier zeker ook te koud, vooralsnog ergeen last van en heerlijk eten.M'n slaapkamer raam heb ik altijd open en de hondenlucht lijkt nu redelijk weg te zijn. Of ik ruik en zie het allemaal niet meer... Mijn kleren, snoeren en adapters en andere prullaria heeft zich al gezellig over de hele kamer verspreid. Ik denkniet dat ikmijn kamer meer hoef te delen. Rond half 8 's ochtends komt de zon in mijn kamer, wat erg aangenaam is en als ik over de muur kijk zie ik de bergenvan deMontaro vallei. Meestal ben ik dan al uren wakker en op m'n laptopje aan het schrijven, ben heel blij dat ik die mee heb en ook dat ik nog steeds vroeg wakker wordt!

Inmiddels krijg ik al wat sneller water uit de douche dus sta ik iets korter in m'n nakie te kleumen. De eerste dag duurde het wel 10 min voordat ik normaal warm water had en waarbij ik niet bevroor of gekookt werd. Het is nl een electrisch ding en elke dag moet ie een half uur van te voren aangezet worden en er zijn meerdere knoppen waar je aan kunt draaien..

Zonder spiegel ben je ook snel aangekleed en aangezien mijn garderobe erg beperkt is valt er ook niet veel te zien aan mezelf.Ik heb wel een klein spiegeltje, want zonder oogpotlood kom ik de deur niet uit. In het badruimte van de opvang van de straatkinderen zijn wel spiegels, dus dan kan ik mezelf weer eens goed bekijken! Thuis hebben we enorm veel spiegels en spiegeldeuren, vandaar...

M'n ontbijt bestaat uit verse harde broodjes, brood, jam, drinkyhoghurt, soms een ei/ avocado/ banaan, (waar ik altijd Costa Rica herinneringen met Daan aan heb). De sinaasappel of kaneel-kruidnagel thee vind ik redelijk vies, dus ga maar eens op zoek naar normale zwarte thee. Om 8.15 staat het klaar en ontbijt ik alleen, zij zijn meestal druk met dingen regelen,hun dochter Marif van 3 aankleden en naar de creche aan brengen.

Marif is inmiddels ook aan mij gewend, zit nu in de kinderstoel naast mij en heeft zo af en toe peuterkuren. Oftewel, net als thuis. Alleen knoeit ze een stuk minder dan Luuk, meestal eet ze vrij goed en gooit geen dingen naar je hoofd. Het iseen schatje om te zien (en schoon) maar natuurlijk mis ikLuuk een beetje al is hetheerlijk even niet voor iedereen te moeten zorgen!Ze vind het leuk om mij na te doen: Met lepel en vork eten ipv met alleen een vork. Overigens ben ik niet erg gecharmeerdvande lokale eetgewoontes zoals eten naar binnen werken met een vork, breeduit zitten met ellebogen op tafel en smakken. Maar dat doen sommigen in Nederland ook...

Maar we hebben vaak leuke gesprekken,zij spreken goed engels, en ik sta versteld van de hoeveelheid energie zij in de projecten steken en bijzonder dat ze alles samen doen, met hun kind er vaak bij. Kan ik ook wat van leren... Maarik houmeer van efficientie, maar dat heb ik in NL ook wel veelmeernodig dan hier.

Hoewel ik op 3200 m hoogzit heb ik verbazingwekkend genoegnergenslast van.Sterker nog, ik barst van de energie en ben nog nauwelijks moe geweest. Heeftdat fitness misschien geholpen? Bijslapen doe ik wel weer thuis (..?)

Uitdelen van kleren van Myrthe en Luuk

En eenkus van de burgemeester van Huancayo ..

11 mei 2011

In de ochtend was ik weer bij de worker kids die zich uitstekend vermaakten met mijn mobiel waar een heleboel foto's van Luuk, Myrthe en Daan en van alles uit Amsterdam opstonden. Alles wat je vertelt onthouden ze goed dus als ze een dag later een foto van Daan zien, dan zeggen ze ‘Tu esposo, 48 anos'. De kinderen komen regelmatig een knuffel bij me halen. Daar ben ik ook voor blijkbaar, met de vaste staff wordt namelijk minder geknuffeld.

Rond 12 uur kwamen Eli en Neto me ophalen om met de babykleding van Luuk en Myrthe naar een opvanghuis voor arme peuters van 1-4 jaar te gaan. Dat was in een verre buitenwijk door wat armere buurten heen. De wegen zijn hier in Huancayo trouwens maar voor de helft verhard (maar wel met gaten en drempels), de overige wegen bestaan uit zand, stenen en nog veel meer kuilen.

Eenmaal bij de peuters die in een soort leslokaaltje verbleven was het wel even slikken. Een meisje van 3 was zo ondervoed dat ze op 1 leek. Haar moeder was alcoholiste en was nu dood en haar oma kan haar nauwelijks verzorgen. Het deel voor 1-2 jarigen was een vrij donkere kamer waar wat speelgoed lag en waar wat treurige peuters rondkropen. Al die kleintjes zien er schattig maar ongezond uit en je wil je niet voorstellen in wat voor krot ze moeten rondkruipen thuis en wat ze te eten krijgen.

Mbv het advies van de leidster (die er heel leuk uitzag als zo'n meisje uit Disneyland en voor wat blijheid zorgt), werd elk kledingstuk van Luuk of Myrthe omhoog gehouden en beoordeeld wie die het beste kon krijgen. De armste peutertjes waaronder het ondervoede meisje, kregen de mooie rode dikke winterjassen van Myrthe en Luuk. De rest kreeg T-shirts, broeken en een slaapzak waar ze erg blij mee waren dus ben blij dat ik die berg kleding helemaal naar Peru heb weten te slepen.Opvallend is dat de meeste kinderen best wel dik zijn, maar waarschijnlijk enorm slecht te eten krijgen en daar ongezond bol van worden, dus sommige shirts zitten hen misschien wat te strak...

Heb daar ook mijn eerste Inca ruine gezien, naast het opvanghuis wat overigens wel heel mooi gelegen is zo dichterbij de bergen.

Ik versta nog vrijwel geen spaans, dus heb weet niet precies wat er allemaal besproken wordt zo om me heen, maar toen we terugreden vertelde Eli dat het plan om de worker kids schoenen en joggingpakken te geven en voedselpakketten aan de armste gezinnen uit te delen, inmiddels de burgemeester van Huancayo had bereikt en dat we die dus nu gingen ontmoeten! De coordinatrice van de worker kids had met de burgemeester kortgesloten dat er een filmploeg om het daadwerkelijke uitdelen te filmen.Samen met het uitdelen van voedselpakketten wordt er dan een TV spotje van gemaakt! Dit was nou ook weer niet mijn bedoeling geweest, maar wel heel leuk!

Dus toen heb ik mijn eerste kus van de burgemeester mogen ontvangen...

Omdat de burgemeester mee gaat voedselpakketten uit delen en dit volgens zijn agenda gepland werd voor de dag erna, moest er snel massaal ingekocht worden. Dit duurde uren omdat ze overal prijzen en de korrels van rijst enzo gingen vergelijken en mij goedkeuring vroegen om elk blikje vis. Uiteindelijk de goedkoopste tent gevonden waar ik me maar heb teruggetrokken uit de smalle winkel en zij uiteindelijk enorme balen rijst, pasta , bonen, blikken vis etc. hebben ingeslagen. Ik had mezelf intussen tegoed gedaan aan een een gefrituurde gevulde aardappelpuree-flap bij een indianenstalletje. Tijd moet je goed gebruiken tenslotte.

Daarna hebben we die enorme berg etenswaar over 10 plastic teilen gedaan en toen ik dacht dat het eindelijk klaar was, werd elke teil weer leeggehaald (!), opnieuw weer heel mooi gevuld en werd er een mooi cellofaan omheen gedaan. Daar heb ik me ook maar even niet mee bemoeid. De verpakking is blijkbaar minstens zo belangrijk.
Hoewel de inhoud OK was heb ik me wel enorm verbaasd dat er ook 2 kilopakken zout in elke teil werd gedaan, ze hoeven toch niet te strooien ofzo? Rond 22 uur gingen we pas weer naar huis (blij dat ik wat had kunnen snacken tussendoor!)

Een kus van de burgemeester van Huancayo

Vandaag hebik een kus van de burgemeester van Huancayo gekregen!

Huancayo is net zo groot als Amsterdam, maar onze ex-burgemeester Job Cohen heb ik slechts alleen in de verte ooit kunnen waarnemen tijdens de intocht van Sinterklaas..

Maar hierover binnenkort meer....

De tweede ervaringen

Ook weer extreem vroeg wakker, niet voor niets dat ik zulke lange verhalen heb. Zodra mijn ritme weer volledig normaal is, dan heb ik valt er niets meer te lezen!

Met een taxi a 4 soles (1 euro) rond half 10 naar de worker kids gegaan waar ik weer extreem hartelijk ontvangen werd door de kinderen die me zowat wurgden. Ik mocht wat met ze gaan spelen en aangezien ze zichzelf wel vermaakten met voetballen, tikkertje en schommelen ging ik gewoon lekker zitten op het stoepje. Thuis ben ik helemaal niet interessant voor kinderen, maar hier werd elke ring, horloge, ketting, zonnebril, mobiel en fototoestel uitgebreid bewonderd en geprobeerd. Ongelofelijk... Ik had veel meer prullaria aan m'n lijf moeten hangen en ansichtkaarten van Holland moeten meenemen. Ik heb constant een paar kinderen om me heen, zowel jongens als meisjes (6-11 jr) die gewoon heel graag bij je zitten. Mijn krullend haar was ook zeer interessant maar denk dat mijn shampoo beurt van vanochtend niet zoveel zin heeft gehad. Ik denk dat ik ook maar anti-luis shampoo voor mezelf ga aanschaffen...

Daarna gingen de kids een dvd met muziek opzetten, waar ze op gingen dansen. Toen was het tijd voor drinkyoghurt en rond half 12 gingen de meestal naar huis om daarna naar school te gaan. Ik ben met Angela met combi (=mini-bus vol deuken) terug richting huis gereden maar eerst nog flink rondgelopen door allerlei drukken straatjes en gekeken naar kleding en schoenen voor de kinderen om een inventarisatie te maken van de kosten. Zij leert me al lopende wat spaans en ik haar engels. Mijn engels wordt hier met zulke niet-of slecht sprekende Peruanen met de dag slechter..

Thuis weer goed geluncht met rijst, heerlijke linzen, rode pepers / limoen salade en broccoli. Jawel, lekkere linzen bestaan dus ook, alleen je moet er wel voor naar Peru.

Om half 3 met Adriana naar Urpaycancha en en kinderen met engels beziggehouden. Gisteren hadden we geinventariseerd wat zij graag zouden willen voor de kinderen om het gedoneerde geld te besteden. O.a. is er een nieuw afdak nodig en een nieuwe WC.. Dus ik ging maar eens kijken hoe de WC er bij stond... Nu, de WC stond in een soort stal en die was zo goooooooooor...! Een nieuwe pot mag wat mij betreft hoog op de wish-list.

Nu is alles daar zo lek als een mandje en het is een grote ruine, dus ik vroeg me af of je niet beter een heel nieuw huis kan neer zetten of iets anders te huren, maar daar is geen geld voor en dit is super goedkoop om te huren (doen ze nu 4 jaar). Ze willen dit misschien kopen en verder opknappen want het is nu eenmaal hard nodig om de kinderen daar van de straat te houden en ze meer kansen te geven. Deze kinderen moeten op andere momenten snoep enzo verkopen en lopen dus door het (levensgevaarlijke) verkeer door. Andere vrijwilligers hebben een jaar geleden een betonnen vloer gemaakt, waar wij nu les op geven. Binnen waar wat les spullen liggen is het gewoon nog zonder vloer, dus zwarte grond in een donker koud hol en daar wil je niet graag zitten.

In de avond zijn we gaan shoppen voor de kids (Eli, Neto, Marife van 3 en ik). Ik had wel wat in gedachten wat leuk zo zijn qua kleding, maar ze gingen gelijk naar een winkel waar je heel goedkoop joggingbroeken kan kopen (2 euro), maar ik vond ze zo lelijk... Gelukkig weer verder gekeken, maar smaken verschillen want even later stonden we tussen licht roze en mintgroene baby kleren... Dat was het ook niet. Dat werkte dus niet zo; ik ben niet zo goed in shoppen met anderen + een peuter van 3, hoewel ze enorm lief was. Toen zijn we gaan focussen op sneakers en aangezien die overal hetzelfde zijn (goedkoop en niet lelijk) hebben we daar uiteindelijk 14 paar sneakers gekocht zonder al te veel gepraat. Mooi !

Dit soort schoenwinkeltjes zijn geen grote Wibra's of zo, maar een van de vele gaten in de muur van 2x2 m waarbij elke schoen van achter gehaald worden en ook niet in alle maten aanwezig was. Ik had een lijstje van elk kind met hun leeftijd en schoenmaat verzameld wat erg handig werkte maar je kon je kont niet keren, dus het was een vermoeiende maar lonende taak.

Dit waren de eerste 14 van de 55 paar schoenen die op onze to-do lijst staan!

Eerste ervaringen

Bedankt voor jullie reacties, leuk om te lezen!

Omdat het mijn eerste dag was mocht ik uitslapen en zouden we pas om 10 uur op pad gaan. We hebben afgesproken dat ik de programma's Worker Kids en Urpaycancha ga doen.

Normaal ben ik altijd blij als ik niet voor 10 uur hoef te verschijnen maar hier ben ik echt een ochtendmens dankzij 7 uur tijdsverschil. Dus ik was om 3 uur ‘s nachts al wakker en gelukkig nog kunnen uitslapen tot 5 uur. De overige uren vermaakt metweblog schrijven, lezen, thee drinken (om op te warmen), opwarmen op het dakterras, sultana's eten want er was nog niets te eten en ze waren zelf nog later wakker of dingen aan het regelen. Rond 9 uur had Eli broodjes gehaald die ik uitgehongerd in een paar tellen had verslonden.

Daarna ben ik bij de Worker Kids afgezet (kinderen die op straat geld verdienen en/of met grote problemen thuis zoals alcoholisme).
Voor deze kinderen is door een schenking uit Spanje een mooi gebouw gemaakt waar ze kunnen huiswerk maken, spelen, goed eten krijgen en ze worden gestimuleerd om naar school te gaan. Bij aankomst hingen ze al om m'n nek en gaven me een zoen. Ben er al gauw achtergekomen dat iedereen dat doet bij begroeting en afscheid, dus heb vandaag al zo'n 30 kussen geincasseerd en er gratis30.000.000 vreemde bacterien bij.

Ik mocht helpen de kinderen onder de douche te zetten. Dat was een mooie douche maar alles is open en niet erg warm, dus best koud voor de kinderen. De kinderen waren 8-11 jaar oud en zagen er ongezond en vies uit met vieze kleren die ze na het douchen weer aantrokken. Want ze hadden niks anders. Daarna werd er geluisd, heb me vooral verbaasd hoe groot luizen in Peru kunnen zijn...

Rond 12 uur gingen ze weg om naar school te gaan en om na 15 uur weer terug te komen. De kinderen zijn erg aanhankelijk en verbazingwekkend dat ze zich al zo snel zich aan je hechten en ze hebben ook enorm geduld met mijn belabberde spaans (die verzorgsters ook, spreken geen woord engels, dus goed voor mij om te oefenen).

Van het geld wat ik ingezameld heb gaan we in elk geval schone onderbroeken kopen (en nog veel meer).
Ben met de psychologe/sociologe Angela die wat engels sprak rond lunchtijd met minibus richting naar huis gegaan, maar eerst nog even Huancayo centrum gelopen. Een stad zonder toeristen in elk geval, maar ook weer een mooi plein met fonteinen. En ik ging natuurlijk weer bijna op m'n bek omdat ik in gat in de stoep stapte zodanig dat mijn gymp uitvloog. Verder geen schade, alleen een minder schone sok. Ook dit zal me nu niet meer overkomen. Daarna thuis gelunched met rijst, heerlijke biet/aardappel salade en een goed gebakken forel. Mmmmm.. een betere lunch kan ik me niet indenken.

Om 15 uur ben ik opgehaald door de leidster van Urpaycancha (Adriana, zus van Eli) om met een taxi naarmijn volgende project te gaan.In een erg rural gebied vlak buiten Huancayo was een huis, of beter kleine vervallen boerderij met kippen, honden, geen vloer en wat tafeltjes en stoelen in een binnenplaats met de nodige stront onder een afdak waaronder je niet wil zitten als het regent. De overige muren en daken zijn ook gatenkaas.

Dit is de plek voor waar deze keer 8 kinderen 7-11 jaar uit de omgeving kwamen om huiswerk te maken en lesje engels te krijgen. Ook hier hingen ze weer letterlijk aan m'n nek, wat zijn die kinderen enthousiast en gemotiveerd!. Adriana had soort Wehkamps blaadjes meegenomen die ze prachtig vonden. Hieruit moesten ze kledingstukken knippen en in een schrift plakken die ze in het engels moesten opschrijven. Ik schreef het in spaans-engels op het bord. En dat allemaal buiten tussen de kippen, en ja hoor, even later lag er een goor hondje lag op mijn jack te slapen, BAH!

Daarna hebben wel met de kinderen gevolleybald waar ze veel lol in hadden. Heb mijn enkels een keertje niet verstuikt want er lagen nogal wat stenen in het weilandje. Af en toe kreeg een schaap een bal naar zich toe waar die dan niet blij mee was. Morgen mijn goede wandelschoenen aan want het is hier echt off the road!

Rond 18 uur weer thuis en later de rest van de lunch opgegeten. Had niet zoveel honger meer na mijn gebunker van ‘smiddags. Even stukjes van Pirates of the Caribbean in het spaans gekeken, wat overigens heel goed nagesynchroniseerd was, de spaans sprekende Jack Sparrow is ook best heel leuk J

Vanavond heb ik de grote tas met 10kg oude kleren van Myrthe en Luuk samen met Eli uitgepakt en ze was er heel blij mee! Luuk z'n eerste (groene) babyjasje vond ze heel mooi en zoiets kennen ze in Peru niet voor pasgeboren baby's. Een trappelzak was ook nieuw voor haar en een kruik en Hema zachte boekjes kende ze ook niet. De komende dagen gaan we ze uitdelen aan het weeshuis.

Het huis

Ik werd opgehaald door Neto, de oprichter van Carisma Peru met een allerhartelijkste begroeting. Aangekomen bij zijn huis waren daar zijn vrouw Eli(sabeth) en hun 3 jarige dochtertje. Samen runnen zij de vrijwilligers projecten van Carisma Peru. Ik ben deze week de enige vrijwilliger, vind ik wel prima, lekker veel aandacht en privacy. Volgende week komen er weer nieuwe.

Hun huis is vrij ruim, maar ik moet zeggen.. behoorlijk spartaans... er is geen verwarming terwijl het 4C buiten is en alles behalve warm binnen. De familie loopt dus met truien en jassen aan in huis en ik ook dus en slaap met 3 wollen dekens in een non-sexy outfit. Er hang geen enkel haakje of spijker in mijn kamer en badkamer, geen spiegel, geen douchegordijn, geen plankje boven het miniwasbakje, bijna geen water uite de kraan. Gebruikt WC papier moet in een vuilnisbakje (al eerder ervaring mee gehad, maar lekker is anders). Heb 1 lamp in mijn kamer en dat is eenspaarlamp in het plafond en geen stoel, tafel,haakjes, hangkast, of prullenbak. Wel 2 legladekasten, gelukkig, anders wordt het een bende al weet ik niet hoe het moet als iemand hier bij moet slapen en die boiler zal wel erg snel leeg zijn als ik de badkamer moet gaan delen. Nog maar even genieten van mijn alleenrecht..

De keuken ziet allesbehalve fris uit (zacht uitgedrukt) maar Eli wist wel snel een lekkere rijst met kip daarin klaar te maken omdat ik honger had. Maar het gasfornuis ziet er echt NIET uit, een studentenhuis zou deze direct op straat gezet hebben. Ik maak nog wel een foto... Ik begrijp niet hoe zij en een hulp daarin kunnen koken voor soms 10 mensen...

Maar in verhouding tot het leven in nog veel koudere tochtigere hutten is dit een wel luxe.Het schijnt dat ze nog niet zo lang warm water in de douche hebben omdat vrijwillers het anders niet meer trekken, maar zelf neemt ze gewoon soms eenkoude douche...!

Er is eendakterras (een dak met een muurtje zonder stoelen etc)gewoonwaar ik me overdag kan verwarmen als een hagedismet de nodige zonnestralenen heeft uitzicht op de mooie bergen rondomHuancayo.Als de zon doorbreekt ishet gelijk heelwarm, maar in de schaduw ishet overdag 15C enbest fris.

Maar voel me hier al thuis en ze zijn ontzettend aardig en ongelofelijk dat ze de helftvan het jaarconstant vrijwilligers in huishebbenen nooit eenavondje voor hun zelf hebben endag en nacht met de projecten bezig zijn. In de andere helft van het jaar werken ze als docent Engels aan een universiteit. Kortom, geweldige mensen met een enorm groot hart

Lima

Als uitzonderlijk vroege vogel stond ik na 20 min met de taxi al om 8:45 op de Plaza de Armas, het centrum van Lima. Heerlijk rustig en terwijl de zon steeds warmer werd, ben ik alle mooie koloniale kerken afgestruind en heb zo'n 4 missen bijgewoond. Dus kerk in, een foto, en er weer uit, maar het was erg sfeervol dat gezang en gepraat in het Spaans.

Lima centrum viel niet tegen, alle winkels waren nog wel dicht, maar er staan nog veel koloniale gebouwen en huizen met houten balkonnetjes en het is allemaal schoon en netjes. Mogelijk is het allemaal wat minder veilig 's avon ds, wat ik me ook wel weer kan voorstellen. Na flink wat gewandeld te hebben tijd voor wat te eten, maar het was nog te vroeg voor ceviche dus werd het een tosti , grote jus d ‘orange en een cafe con leche op een van de weinige terrasjes. Toen moest ik weer alweer terug naar Magdalena del Mar, maar de taxi kon de straat niet vinden dus kwam een kwartier later aan en stond de volgende taxi al al een tijd te wachten dus haastig alle bagage ingeladen en ook met veel file naar het Cruz del Sur busstation om daar de bus naar Huancayo te nemen.

Vandaag heb ik me vooral verbaasd over het feit dat Peruanen geen taille hebben.

Verder zijn ze 3 koppen kleiner en hebben bijna allemaal zwart steil haar. Het zal me niet lukken undercover door Peru te reizen.

Ik was helemaal voorbereid op een station vol zakkenrollers (w.o. regenhoes over dagrugzak), maar wat een sjiek (prive) busstation! Het schijnt dan ook een van de beste luxe bussen te zijn. De bagage werd officeel ingechecked en eenmaal in de bus zat ik 1st class in een megastoel met de nodige kussentjes en dekentjes en liep er een steward rond. Kreeg al snel eten en drinken en het was erg komisch om te zien hoe die steward een blad vol bekertjes drinken (zonder deksel) in balans probeerde te houden terwijl de bus om de haverklap optrok en remde. Hij knoeide niet, ik wel.

En toen was er BINGO!... Kon ik mooi mijn spaanse cijfers oefenen, heb uiteraard niet gewonnen (geen idee of er een prijs was, dat kon ik allemaal niet verstaan), maar ik win zowieso nooit met Bingo weet ik me te herinneren van 30 jaar geleden.

Nu..de rest van de reis door de ruige droge Andes die later wel wat groener werd met riviertjes en gelukkig niet al te diepe afgronden. Mooi maar ook slaapverwekkend, dus viel steeds in slaap terwijl ik m'n best deed naar buiten te kijken. De laatste paar uur moest een jongetje continu kotsen, maar was vooral erg vervelend voor hem en z'n moeder. En ik begon me te vervelen want het was inmiddels donker, dus een goed moment om dit stukje te schrijven al moet ik hier niet te lang mee door gaan anders moet ik ook kotsen.

20 uur, 7 uur bus uren later , aankomst in Huancayo en het is hier KOUD!