Om half 4 wakker gemaakt en met krakende botten mezelf uit de tent gewerkt. Na het ontbijt in de met TL verlichte eetzaal lukte het wel weer. Dus met volle moed rugzakken weer op en door het donker met hoofdlampen op naar Machu Picchu om de eerste zonnestralen erop te zien vallen en er te zijn voordat de dagjes-meute er zou zijn. Het zou nog zo'n 2 uur lopen zijn. Maar na 100 m moesten we alweer stoppen: Gate closed..! Blijkbaar moet er altijd een Ork met de sleutel komen om de Gate open te doen en tickets te controleren, maar die lag zeker nog te slapen. Dus iedereen (een lange rij van verschillende groepen) ging maar weer liggen op z'n rugzak en eindelijk na zo'n 45 min konden we er door. Waren we daar zo vroeg voor op gestaan?!

Inmiddels was het al bijna half 6 en leek het wel een marathon, iedereen stapte flink door over de smalle paadjes. Tussendoor ook nog een keer m'n enkel verzwikt; alweer omdat ik zat te kletsen met een van de Nederlanders tijdens het lopen! Maar het viel mee, ik kon na een minuutje weer normaal lopen.Het werd al lichter, maar het was behoorlijk bewolkt. Uiteindelijk bereikten we de Zonnetempel vanwaar in principe de zon op Machu Picchu op de andere berg zou moeten schijnen. Iedereen installeerde zich op deze bijzondere Inca tempel om vooral naar wolken te kijken.. van Machu Picchu was voorlopig nog geen sprake. Blijkbaar heb ik in de nacht ervoor toch iets gedaan waar de Zonnegoden niet helemaal van gediend waren, want het bleef bewolkt... Wel weer een mooie groen-gouden kolibri gezien, maar daar kwamen we niet voor.

Toen er na lange tijd nog steeds geen verandering leek te komen, zijn we verder gaan lopen naar het volgende viewpoint. De zon was allang op, maar wij stonden nog boven de wolken waaronder Machu Picchu zich nog steeds schuilhield. En toen iedereen achter en onder een Inca tempel zijn plas had gedaan en het al op had gegeven...verdwenen de wolken en kwam langzaam maar zeker Machu Picchu tevoorschijn...joehoe..!

Wat een prachting en enorm Inca complex! En langzamerhand kwamen ook de bergen tevoorschijn die er hoog omheen uitdoemden wat het hele plaatje compleet maakte. Na de nodige foto's liepen we weer wat verder naar het volgende uitzichtpunt en langzamerhand kwam het wereldwonder steeds dichterbij. En het werd steeds mooier en uiteindelijk ben je binnen het grootste Inca complex van de wereld, maar moet je wel nog naar de officiele ingang en je rugzakken inleveren. Inmiddels stroomde het ook aardig vol met bussenvol frisse piekfijn geklede dagjesmensen, waaronder teveel Amerikanen en uiteraard ook Japanners en Chinezen. En dat terwijl het nog maar 9 uur was. Wel grotendeels op wandelschoenen dat viel alweer mee. Voor ons, inmiddels bijna getransformeerd tot holbewoners met nog steeds een stok in onze handen, was dit weer ons eerste contact met de buitenwereld, da's wel weer flink wennen geblazen... We kregen een rondleiding van Saul, die met zijn kleurige muts vol kraaltjes en vlechten meer dan ooit op een echte Inca-afstammeling leek en trots verteld over zijn voorvaderen en over de Condor, de Puma en de Snake die allemaal zijn eigen betekenis hebben in het Inca geloof. Deze zie je, met een beetje fantasie, steeds terug in de stenen configuratie van Machu Picchu. Veel terrassen, vormen van huisjes maar dan zonder dak, tempels, kamertjes, gangetjes etc. Voor de gezelligheid lopen er ook een paar lama's rond. En alle uitzichten zijn indrukwekkend.

Na 3 dagen een flinke trekking achter de rug gehad te hebben was dit wel een prachtige afsluiting en vergeet je even je stijve kuiten en vermoeide schouders. Ik zou ook iedereen aanraden die een redelijke conditie heeft om de Inca Trail te lopen omdat dit een zoveel grotere beleving is dan wanneer je een dagretourtje naar Machu Picchu koopt.

Inmiddels was het bijna 12 uur en was iedereen behoorlijk moe, dus iedereen had het wel gezien en zijn we met een van de af- en aanrijdende lokale bussen afgedaald naar Aqua Calientes, het kleine stadje beneden aan de berg van Machu Picchu. We zouden daar gezamenlijk in een restaurantje gaan lunchen. Een klein stadje met rondom het spoor winkeltjes terrasjes, maar erg toeristisch. De Amerikanen bestelden zonder uitzondering een enorme hamburger en de rest, wij nederlanders aten gewoon een menu. Alleen de biertjes kwamen tussen de nationaliteiten overeen.

Hierna namen we afscheid van onze gidsen Saul en Judith, die inmiddels ook aardig moe waren. We hadden treintickets naar Cuzco gekregen, maar die gingen pas om 16:45 en aangezien het te kort tijd was voor de hot spring waar je ook weer een berg voor op moest klimmen en te lang was om te blijven zitten, is iedereen wat gaan rondlopen. Heb zelfs nog een boekje zitten lezen in een restaurantje met een flinke papaya-juice. Daarna zaten we bijelkaar in de trein, die reed bepaald niet snel en zou uiteindelijk er 3.5 uur over doen over 80 km... In het begin was het nog mooi uitzicht, maar al gauw werd het donker. Een biertje en een boel chips zorgden voor wat vertier en verder gezellig gekletst met Carolien, een van het NL vriendenclubje.

Pas rond 21:30 was ik weer in Cuzco in m'n hostel, na eerst hartelijk afscheid te hebben genomen van m'n ‘Inca-trail vrienden' uit Beverwijk e.o. Mijn spullen lagen nog opgeslagen in het hostel en kon daar weer een nieuwe fijne kamer betrekken. Heerlijk en warm douchen! Wel honger, zin in soep met rijst, maar het was inmiddels al na tienen en aangezien niks kon vinden wat nog gezellig was ben ik met heel veel tegenzin de Mc Donalds ingelopen. Dat duurde allemaal erg lang en had geen zin om nog een minuut langer daar te zijn, dus met take-away teruggelopen, eerst verkeerd gelopen maar uiteindelijk weer in m'n kamer en was toch blij met m'n koude frites en hamburger die ik gezellig voor de TV in bed heb opgegeten...

Wat zal ik lekker slapen!