Al om 5:30 uur wakker gemaakt en mijn slaperige humeur verdween als sneeuw voor de zon toen ik een kop coca-thee op bed aangeboden kreeg. Dat krijg ik thuis nou nooit;). Verder kreeg iedereen een teiltje warm water om je te wassen. En het regende niet meer! Vandaag zou het de zwaarste en langste dag worden, zo'n 11 km en naar 4230 m klimmen. En alles wat je omhoog klimt moet je ook ooit weer afdalen, dus eenmaal boven ben je nog lang niet uitgewandeld!

Na het ontbijt werden we geintroduceerd aan de dragers: 12 dragers voor ons (11) + 2 gidsen. Dit gaat een hele luxe kampeervakantie worden! Trouwens, bijna iedereen draagt zelf zijn eigen rugzak met kleren, slaapzak en drinken, etc. dus zo'n 10kg. Allen de oudere Amerikanen hebben een drager voor hun spullen, dus ben blij dat ik ook gewoon zelf m'n spullen draag.

Saul heeft uitgelegd hoe we coca bladeren moeten kauwen en dan vervolgens in je wang te stoppen. Het verdooft je wangen en je kunt er later wat blaadjes bij stoppen. Het helpt tegen hoogteziekte, dorst, maagklachten en zal last but not least ook wel stimulerend zijn. Iedereen die hard werk moet leveren kauwt coca bladeren hier. Dus ik zal ook maar een zak naar Astellas mee nemen....Gezien de klim van 2850 naar 4230 m die ons te wachten stond, stopten we onze wangen vol coca bladeren...

En die berg op was pittig... maar erg mooi. Overal hoor je vogeltjes of kikkers kwaken. Langs beekjes, kleine paadjes, kloven en door nevelwouden met geheimzinnige kronkelige takken vol met korstmossen en bromelia's. Een sprookjesbos. Deed me erg denken aan onze beklimming van de hoogste berg in Costa Rica, de Chirripo (3800m) 10 jaar geleden met Daan. De hele inca trail is met grote stenen geplaveid; de Inca's zullen zich bepaald niet verveeld hebben. Gelukkig was het niet glad, ondanks de regen van vannacht.

Ik liep vaak samen met de Nederlanders wat erg gezellig was. Maar als er flink geklommen moest worden dan bestond de communicatie vooral uit gezamelijk uitpuffen, ook gezellig. Af en toe liep ik ook stukken alleen omdat ik regelmatig fotostops moest houden. Inmiddels had ik wel een struik coca-bladeren nodig om vooruit te komen, maar zo lekker was het ook weer niet dus ging maar gewoon verder zonder pep-middelen.

Het oudere echtpaar liep al gauw mijlenver achter, hun zoon en onze andere vrouwelijke gids in opleiding bleef bij hen. Zij hadden voor de inca trail geoefend door af en toe een blokje om te lopen in Kansas city. (..).

Onze jongste van de groep, Dirk (USA) van 22 was als eerste boven op de berg van 4230m. In de loop van de dag leek hij steeds meer op Frodo. In deze prachige omgeving werd het Lord of the Rings gevoel steeds groter. Of was het de coca die z'n werk deed...?

Eerder zat ik me al enigszins te verheugen op een goed sigaret-moment daar boven op die berg, maar eenmaal boven was ik blij dat ik gewone frisse berglucht kon inhaleren en heb verder geen sigaret gebietst. Ook eindelijk wat lama's kunnen spotten onderweg, op enige afstand van onze lunchspot, die passen toch wel goed bij het plaatje!

We waren trouwens niet de enige op de trail, maar het viel mee totdat we het tentenkamp bereikten waar toch wel zo'n 250 man bleken te vertoeven. 250 man= 140 porters + 110 toeristen. Op de inca trail mogen max 500 man per dag lopen, dus het kan nog veel erger. Het was op zich ook niet druk, maar omdat zo'n 80% van de toeristen nogal luid sprekende Amerikanen zijn, voelt het toch aan als 500 man....

Weer heerlijk gedineerd. Daarna al om 20.30 naar bed (en nog even lezen). Het was flink koud in m'n tent op 3660m. Dus in de slaapzak met een fles gekookt water, lama- muts, sokken, lama-oversokken, thermo shirt, thermolegging, 2 truien en handschoenen van de C&A. Had het net niet helemaal koud.

En waar je vooral geen zin in hebt is de tent uit moeten om te plassen. ..WC 1 was een stuk naar beneden lopen, over een bruggetje een riviertje over en dan nog een stukje een donker bos in... WC2 was verder en naar boven ergens, maar ik had geen idee waar.. Het was dus pikkedonker overal. Tijdens de avondspits wil je nog wel die tocht ondernemen en evt je tanden daar zelfs nog poetsen. Maar om 3 uur 's nachts ga ik niet Jurassic Parc in om daar in een een tochtig vies hok boven een gat te gaan hangen..

Dus ik moest helaas plassen en dat werd dus 't bergje af plassen vlakbij de tent omdat toch iedereen sliep. Maar mijn darmen waren sinds die off-day in Huancayo nog steeds niet helemaal de oude dus die lekkere maaltijden moesten er ineens heel snel uit.... Maar dan niet pal naast onze tenten. Dus snel verkast, voorzover dat ging op 2 paar sokken op teenslippers en achter het huisje van de Inca Trail beheerder beland.. (sorry..). Ik vond het wel erg genant zo pontificaal langs een paadje naast zijn huis ...

De volgende dag hervatten we onze tocht en wel precies langs dat paadje..Tot mijn grote opluchting waren mijn sporen al weggehaald..

Wat fijn dat de trail zo goed onderhouden wordt!