Dag van het afscheid.

Voordat iedereen vertrok was het flink hectisch.Ik moest nog met Eli brieven ondertekenen om die doos met 25 kg spullen die via Astellas is gestuurd door de douane heen te krijgen. Dat had ik nog niet verteld, maar het is een hoop gedoe om die doos hier te krijgen. Deze week had Eli veel met DHL gebeld want ze hebben nog een scan van mijn paspoort nodig, nog een brief in het Spaans door mij ondertekend, allerlei verklaringen, het Astellas briefhoofd moest uitgelegd worden, addressring niet naar Carisma Peru maar naar alleen Eli en ze moest de enorme lijst met honderden dingen die erin zitten nog een keer laten overtypen en naar DHL mailen... Dus die doos is er nog niet. .

Iedereen ging rond 9 uur in een minibus om naar La Merced te gaan, ook Neto, Eli en Marife, mijn gastgezin. Ik kreeg nog een lift naar de worker kids omdat ze toch langs zouden komen.

Was niet leuk om afscheid te nemen.

Dit was ook mijn laatste dag in Huancayo en met alle kinderen. Gelukkig was het bij de worker kids een vrij gewone, rustige ochtend zonder poespas rond mijn afscheid. Om 12 uur met Rubby naar de burgemeester (alweer?? ). Van mij hoefde dat allemaal niet, ik heb hem nu echt wel vaak genoeg gezien, maar goed, ik ging wel weer braaf mee. Daarna door naar het centrum van Huancayo, ik voelde me een stuk beter dan gisteren en genoot van de vrijheid en de zon. Heb wat over de markt geslenterd, een trui van lama vacht voor Luuk gekocht en ook wat gebreids voor Myrthe om een begin te maken aan mijn souveinir jacht.

Overigens kan er van mij ook bijna een trui gebreid worden want ik ben m'n scheermes vergeten..

Het was weer flink zonnig en op de Plaza de Armas in het gras een lekker bladerdeeg broodje gegeten terwijl het drukke leven even aan mij voorbij ging. Er zijn hier geweldige pattiseria's met de meest smakelijke broodjes en wat ik ook nog vergeten te melden is, dat ik nog geen bruine boon gezien heb hier, maar de aller smakelijkste maaltijden (dus zonder bonen)..Peru is echt een land om uitstekend te kunnen eten.. Tot nu toe altijd veilig gevoeld, behalve in het verkeer. Elke auto of bus wil overal tussen en men toetert zich helemaal te pletter hier. Het verkeer is levensgevaarlijk, als voetganger heb je nooit voorrang en auto's en bussen snijden je continu af. Op zich kun je wel weer redelijk oversteken als je gelijk met andere auto's rechtdoor gaat, al is het toch vaak rennen. Ik snap niet dat kinderen zo oud als Luuk hier los lopen of bij hun moeder op de markt op de stoep vlak langs drukke wegen het hier overleven.

Terug naar mijn rustpunt in het park. Een mooi moment om Daan en Myrthe even te bellen, had ze al een keer eerder gesproken. Skypen is er nog niet van gekomen, de laptop staat thuis niet vaak aan volgens mij. Luuk lag al in bed, jammer die zou ik ook wel graag weer eens willen horen. Zo te horen ging alles goed thuis en had Myrthe weer een vriendinnetje te logeren en ze missen me gelukkig niet heel erg geloof ik.

‘s Middags naar Urpaycancha met Adriana. Ze had chips, crackers en cola meegenomen om een klein afscheidsfeestje voor mij te houden. De kinderen hadden bijna allemaal hun nieuwe outfit aan. Er werd muziek opgezet en er werd verder niet gewerkt maar wel een beetje gedanst. De kinderen hebben nog een paar liedjes voor me gezongen, heel lief.

We hebben uitgebreid gevolleybald daarna, vind ik steeds leuker en gaat me inmiddels ook veel beter af in de wei tussen de keien en de schapenkeutels. Er wordt ook altijd flink gekeet en gestoeid tijdens het spel, dus het is bepaald niet serieus maar die kids kunnen erg goed met de bal overweg. Op een gegeven moment renden alle kinderen gillend uit het veld, want er kwam een kudde koeien dwars door ons volleybalveld lopen.. gelukkig hebben ze niet op mijn tas gescheten, want die lag daar ook nog.

De koeien gingen in het stroompje drinken dus een mooi fotomoment, maar ineens hoorde ik een hoop gejoel want terwijl ik bezig was een close-up van een koe te maken, bleek dat er achter mij ineens ook koeien stonden... Dus ik schrok me een hoedje en maakte me uit de voeten en de kinderen lagen helemaal in een deuk. De herder trouwens ook.

's Avonds kwam ik in een leeg huis aan en ben mijn rugzak gaan inpakken om om 23:30 de nachtbus naar Lima te pakken. Met Green Day luid aan op mijn telefoon (wat ik laatste tijd wel vaker gezellig opzette) viel de leegte wel mee. Adriana zou mij rond 22:45 ophalen.Trouwens ik verbaasde me weer dat mijn familie nu voor 3 dagen weg wass en dat al het eten nog open en bloot in de keuken stond...

Mijn laatste avondmaal heb ik in een gezellig cafe genuttigd waar ik al eerder was geweest, met een Lonely Planet als gezelschap, maar eigenlijk was ik erg blij een avondje alleen te zijn. Na een uur of negen kwam er live muziek vanuit een ruimte iets verderop, Peruaanse Andes rockmuziek: fluit, panfluit, gitaren, basgitaren, mannen in poncho's. Hartstikke leuk!

Jazeker, dit klinkt echt een stuk beter dan de panfluitversie van de indianen op het Leidseplein...

Dus heb mijn laatste uur hier prima vertoefd. Toen ik thuis kwam om 22 uur stond Adriana al met haar bejaarde ouders op de stoep die voor de veiligheid ook meegingen met mij naar het busstation. Veel te vroeg dus...!! Ik moest nog douchen etc en de laatste dingen inpakken dus niet echt relaxed, maar die mensen hadden hopelijk alle tijd van de wereld dus die mochten beneden wachten tot 22:45 zoals afgesproken en toen hebben we een taxi naar het Cruz del Sur bussstation genomen. Wel lief dat ze me brachten.

Weer een eerste klas busreis met stewardess, snack, mega ligstoelen en TV, maar helaas geen bingo deze keer... Desondanks kon ik absoluut niet slapen, alleen het laatste half uur toen we al bijna in Lima waren....