Vandaag was dan de grote (en weer zonnige) dag van het uitdelen van kleding en schoenen bij de worker kids..!

Rond half 9 met volgeladen auto al die kant op want we moesten nog 51 paar schoenen en joggingpakken per kind uitzoeken en klaarleggen en vanaf 10 uur zouden in principe er al camera's en burgemeester kunnen komen. Veel werk maar ze zijn daar altijd erg georganiseerd en uiteindelijk lagen schoenen en kleding keurig bij elkaar op lange tafels met een naam erbij. Ruim er om heen alle stoelen. En een officiel geluidsinstallatie + geluidsman erbij die gezellige Peruaanse muziek draaide. De kinderen moesten hun officiele shirt van de opvang aan (wist niet dat ze dat hadden), en allemaal van groot naar klein in een rij. En braaf stil dat ze waren, niet eens geklier of geklets in de rij!

De burgemeester en zo'n 5 van zijn ambtenaren (wethhouder/secretarissen?) kwamen uiteindelijk veel later aan, gelukkig maar, gaf ons iets meer lucht, ik kon nog net mijn zwarte handen van al die schoenen wassen.Iedereen keurig in pak. Ik had ook mijn mooiste kleding aan: een vale zwarte spijkerbroek en een grijs vest met capuchon, maar zowel mijn kleren als mijn haren waren in elk geval weer gewassen!

Nadat hij eerst de hele zaal met zo'n 40 kids en volwassenen had gezoend begon de ‘ceremonie'. Ik moest naast de burgemeester zitten...en naast mij alle hoge piefen van de gemeente. Nu had ik niemand naast me die wat kon vertalen want Eli zat nu te ver weg.. Via de microfoon werd door een andere pief in strak pak allerlei praatjes gehouden waarin ik mijn naam en 'Holanda' nogal vaak hoorde vallen, eigenlijk het enige wat ik verstond, gelukkig maar want er werd nogal geklapt dus ik moest op het juiste moment af en toe even niet klappen.

Ook Neto, de oprichter van Carisma Peru en mijn tijdelijke familie hield ook nog een speech. Omstebeurt werden de kinderen opgeroepen en moest ik of de burgemeester of een van de wethouders de kleding en schoenen aan het betreffende kind geven, heb heeeeeeeeeeeel veel kussen gekregen van de kindjes, ze waren zo ontzettend blij!

Kreeg toen van de burgemeester een certificaat door de halve gemeenteraad ondertekend uitegereikt, en van Rubby (coordinatrice vd kids) een handicraft tas en soort handicarft beeldhouwwerk van moeder, vader, kindjes en babies met een persoonlijke tekst erop. Leuk en heel lief, alleen had het beeldstuk wel iets lichter en kleiner mogen zijn dan 3 kg! (aangezien ik m'n rugzak op de gram heb zitten afmeten..!)

Toen kreeg ik de microfoon... nou ik was niet voorbereid op een speech, dus heb wat gehakkeld in m'n beste spaans en al met al leek het blijkbaar nog wel ergens op want ze reageerden enthousiast. Nu is mijn spaans nog altijd beter dan hun engels (= 0) dus geen wonder (zelfs de burgemeester kan niet meer dan ‘Thank you' in het engels zeggen..). Maar 't viel wel mee al met al.

Ik tel ze niet meer maar heb weer een aantal stevige hugs van de 'mayor' mogen ontvangen..joehoe..! dat behoeft in elk geval geen vertaling. De kids moesten snel douchen en liepen even later allemaal in hun nieuwe tenue en een hoop foto's zijn gemaakt en ik werd nog 2x geinterviewd met een camcorder op me gericht en daar bakte ik maar weinig van. In elk geval heb ik wel kunnen zeggen dat dit alles van ‘mi amigo's, familia y collegios de Holanda' kwam. Alles is gefilmd..

Er was ook een zeer arm vies vrouwtje en een nog viezer 2 jarig jongetje uitgenodigd om er bij te zijn, zij kreeg ook kleding voor een paar van haar kinderen die in de opvang zitten en ook voor haar vieze jongetje waar ze ontzettend blij mee was. Zij zagen er heel slecht uit, ze blijken niet echt een huis te hebben maar in een schuur zonder ramen te wonen. Ze had ook nog een paar oudere kinderen die waarschijnlijk ergens ondankbaar werk doen om een paar centen te verdienen.

Het jochie van 2 zag er heel ongezond uit en stonk erg naar stront. Hij zal wel onzindelijk zijn en geen luier hebben. Ik zei dat ze wel hier kon douchen, maar geloof niet dat ze daar behoefte aan had (of ze begreep het niet?). Heb haar nog wat geld in de handen gedrukt toen er even niemand bij was, zoveel dankbaarheid voor die paar euro dat ik erg m'n best moest doen om niet te gaan janken..

Poeh...

Tussen de middag gingen we met ons eigen clubje uit eten,dat hadden we wel verdiend! In het zonnetje op een mooi binnenplaatsje werd een hele berg fried calamaris, garnalen etc geserveerd. Neto had een paar liter cola besteld maar later kwam er ook ineens bier bij om mij eens wat Peruaans te laten proeven: een mix van cola+ bier... (ik noem het kinderbier) nu ja, het maakt de cola minder zoet, maar zodra mijn mix op was heb ik gewoon bier in m'n glas gegoten, da's toch lekkerder nietwaar?

Om 15 uur naar de kids in Urpaycancha, samen met nu weer 2 andere van de Amerikaanse studenten en met zoals altijd de sympathieke Adriana erbij. Na een klein uurtje simpel Engels en wat gespeel gaan we altijd volleyballen in het weilandje, die kinderen van rond 9 jaar zijn erg goed! Er wordt altijd veel gestoeid en gelachen in het veld en ik vind het zelf steeds leuker worden. Mayli (7) is dol op mij, hangt vaak aan me en moet haar altijd een handje geven als we teruglopen, ze ziet er ook lief uit. Maar ook Luis (10) is een stoere wat stoute jongen die ook vaak aan mij hangt. Ik hoef hier bar weinig te doen om in de smaak te vallen. Maar ze hoeven ook niks van mij: geen kamer opruimen, geen tafel afruimen, geen Rekentuin doen, geen kleren opruimen, hoeven niet op te schieten.. .

Nou, dacht ik klaar te zijn voor vandaag, werden we om 17 uur opgehaald door Eli en Neto om weer terug naar de worker kids te gaan die er ‘s middags altijd zijn en die daar dan ook eten. Die moesten nl ook nog de kleding en schoenen krijgen, en ook weer van mij... Nu waren er grotere kinderen tot zo'n 15 jaar en het waren er veel meer dan ik altijd ‘s ochtends heb. Ze waren flink aan het stoeien met de andere 6 Amerikaanse studenten (gelukkig doe ik de rustige ochtend shift!!).

Dus het uitdelen ging weer verder, net als de zoenen, praatjes, mijn nog slechtere speech in het Spaans.. 2 jongens gingen een liedje zingen, er werd gebeden en gegeten en ik kreeg nog een paar dankwoorden van een paar kinderen. Erg aandoenlijk.. Rachel, de gezellige studente die naast mij zat, trok het niet meer en ging weg en ik moest zelf ook af en toe even hard aan iets anders denken om ook niet te gaan snotteren.

Uiteindelijk was iedereen blij, maar toch niet iedereen... Later zag ik dat 2 meisjes van een jaar of 10 heel zielig samen overbleven en samen elkaar troosten, want zij hadden om duistere redenen niks gehad... En er was niemand van de vaste staf die het zag of zo, of het niet wou zien? Ik kon ze slechts een paar nieuwe onderbroeken geven maar dat was natuurlijk een schrale troost. Dit was zo zielig. Later heb ik Rubby geld gegeven om ook voor hen alles te kopen en de volgende dag hebben ze het ook gekregen, maar dat is toch anders.

Wat een dag.. vol mooie, ontroerende momenten.